17 ust. 2 Ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta). Przedstawicielem ustawowym może

być rodzic, przysposabiający, opiekun lub kurator. Rodzice są przedstawicielami ustawowymi dziecka, pod warunkiem że nie pozbawiono ich władzy rodzicielskiej, nie są małoletni (chyba że są małżeństwem) albo ubezwłasnowolnieni. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania, czyli każde z nich może podejmować decyzje w sprawach dziecka. W istotnych sprawach dziecka rodzice decydują wspólnie [20]. Do istotnych spraw dziecka zaliczyć należy sprawy związane z postępowaniem diagnostyczno-terapeutycznym, szczególnie gdy stwarzają podwyższone ryzyko [9]. W świetle powyższego, dla naszych rozważań istotne jest rozstrzygnięcie, czy szczepienia ochronne można zaliczyć

selleckchem do czynności stwarzających podwyższone ryzyko dla pacjenta. Szczepienia ochronne są wykonywane przy użyciu preparatów, które przeszły badania kliniczne i zostały zarejestrowane w UE, a tym samym i w Polsce. Nie są zatem eksperymentem medycznym. Owszem, istnieje ryzyko odczynów poszczepiennych, ale najczęściej nie stanowiących zagrożenia dla życia lub znacznego uszczerbku na zdrowiu. Fakt, że najczęściej wykonanie szczepienia ochronnego wiąże się z naruszeniem ciągłości tkankowej, a ryzyko odczynów poszczepiennych może wystąpić, w naszej opinii, nie kwalifikuje high throughput screening tego świadczenia zdrowotnego do zabiegów podwyższonego ryzyka. Przyjmujemy zatem, iż lekarz nie jest obowiązany do uzyskania odrębnej zgody obojga rodziców na wykonanie

szczepienia ochronnego. Dotyczy to także sytuacji, gdy na szczepienie ochronne zgłasza się z dzieckiem jedno z rodziców. Rodzice bowiem na zewnątrz powinni swe poczynania uzgodnić. Wątpliwość będzie dotyczyła sytuacji, gdy jedno z rodziców wyraża zgodę na wykonanie szczepienia ochronnego, drugie zaś np. w obecności lekarza sprzeciwia się. Wówczas wykonanie szczepienia ochronnego nie może mieć miejsca. Podstawą rozstrzygnięcia konfliktu będzie decyzja sądu opiekuńczego [6]. Przedstawicielem ustawowym małoletniego są nie tylko rodzice, może być także przysposabiający, Bay 11-7085 a do jego czynności stosuje się zasady analogiczne jak w przypadku rodziców. Opiekun ustanowiony przez sąd powinien uzyskiwać zezwolenie sądu opiekuńczego we wszelkich ważniejszych sprawach, które dotyczą osoby lub majątku małoletniego. W literaturze prezentowane jest stanowisko, że wymóg uzyskania zezwolenia sądu opiekuńczego nie dotyczy zwykłych czynności lekarskich i zabiegów niestwarzających podwyższonego ryzyka [9] and [21]. Jeżeli opiekun doznał przemijającej przeszkody w sprawowaniu opieki nad małoletnim, sąd opiekuńczy może ustanowić kuratora. Zakres uprawnień kuratora określa sąd w postanowieniu.